SÖYLEME

Ahmet İNAM

Geceydi. Ayazda ay, beni senden imtihan etti. Kaldığımı kimseye söyleme.

Kitabını okuyacaktım. Sevişmekten vakit bulamadım. Kitabını anlamadığımı zaman öğretmene söyle. Ona söyle beni senlesin.

Işıktı. Geliyordu. İçimdeki ayna, bana sendeki benimi yansıttı. Beğendiğimi kimseye söyleme.

Dostluğunu kucaklayacak, içinde boynumu büküp oturacaktım. Kızdın ve attın beni. Kırıldığımı kendine söyleme.

Bedenin bitmiyordu. Ruhunun sürekli genişleyen evreninde. Bedenine girdim. Bedenin de ışık hızından hızlı, bir yavrucak kendine. Sonsuzluğunu emzirdiğimi kimseye söyleme.

Sıçradım geldim. Aştım uçurumunu. Göğsünün salıncağında, hakikatle salındım. Bilmezliğimi kimseye söyleme.

Yokmuşum. Yokmuşsun. İki yokluk arasında bir köprüymüş düşünce. Seni uydurduğumu kimseye söyleme.

Sözü sevmedim. Ama hep o vardı. Aramızda. Sözledim buldum seni. Teninin ateşinde sözleri çoktan yaktığımı kimseye söyleme.

Ascheffenburg, Ekim 1999